احمد احمدی صدر_مدیرعامل سازمان خدمات و مشارکت‌های اجتماعی شهرداری تهران

در ساعات سحرگاهی زمستان ۱۴۰۰ که در خیابان های شوش شرقی و غربی و محله هرندی و دروازه غار و.. از شدت حضور معتادین متجاهر گمان می شد که راهپیمایی راه افتاده و ما نمی توانستیم از بین انبوه تجمع معتادان متجاهر حتی به آسانی عبور کنیم و این فاجعه بزرگ انسانی را می دیدیم و همان روزها می شنیدیم که در برخی شب های سرد زمستان، شهر تهران شاهد تا ۴۰ کشته در اثر سرما و اوردوز و… در خیابان ها بوده است و نگاه برخی سیاسیون و افراد جاه طلب به این قشر از جامعه همچون زباله اجتماعی بود و تاکید داشتند که این ها را باید در دریا بریزند. یک سوال بزرگ ذهن ما را درگیر کرده بود که آیا این ها مگر خانواده ما نیستند؟ آیا ممکن نیست که یکی از همین معتادان کف خیابان که از شدت عفونت در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ است ممکن است از اهل و عیال و خانواده ما باشد ؟ ایا این دختر فرار که بی سرپناه تا صبح در خیابان های تهران مورد تعرض قرار می گیرد ناموس ما نیست ؟پس چرا این ها در خیابان ها رها هستند و جمع آوری نمیشوند؟

آن روزها یک بهانه بزرگ را مطرح می کردند که در تهران ظرفیت کافی برای نگهداری معتادان وجود ندارد. سوال می کردیم مگر چه تعداد معتاد کف خیابان است می گفتند ۲۱ هزارنفر که ۱۴ هزار نفر آن را در مراکز و زندان ها داریم و مابقی رها هستند.اما در کاری میدانی و شبانه روزی که شخصا به اتفاق دوستان و همکاران رصد میکردیم در تمام خیابان های شهر حداکثر بیش از ۴۰۰۰ نفر هم معتاد متجاهر مشاهده نمی شد.

ما آمدیم تا به فرمایش مقام معظم رهبری عمل کنیم و کارهای نشدنی را شد کنیم. گفتیم ما ۵هزار ظرفیت جدید ایجاد می کنیم. بازهم جدی نگرفتند و طعنه و کنایه را بجای یاری رساندن، سرلوحه رفتارشان قرار دادند. حتی گروه اعزامی از یکی از سازمان ها که قرار بود یکی از مراکز ما را (یاورشهر ۹) قبل از احداث بازدید کنند تا شاید وزارت کشور یک سوم از بودجه مورد نیاز را به ما واگذار نماید پس از بازدید از محلی که قرار بود فاز یک آن با ظرفیت ۱۵۰۰ نفر احداث شود، اعلام کردند محال است شهرداری بتواند در زمانی کمتر از ۵ سال اینجا را بسازد و از تخصیص اعتبار به ما خودداری کردند اما به لطف الهی و با همت و روحیه جهادی، آن مرکزی که گفتند محال است زیر ۵ سال آماده شود در کمتر از ۵۰ روز آماده، افتتاح و به بهره برداری رسید و اکنون ۱۵۰۰ مددجو بیش از ۷ ماه است که در حال ترک اعتیاد و باز اجتماعی شدن هستند.

در همین شهرداری تهران ۳ گرمخانه جنرال که قرار بود هرکدام حداکثر ۱۵۰ نفر را تحت پوشش قرار دهد از ۱۰سال قبل کلنگ زنی می شود و تا به امروز حتی یک تخت هم از وعده های داده شده عملی نشده و پس از بازدید از محل هایی که قرار بود این گرم خانه ها ساخته شود شاهد هستیم که دو گرمخانه که اصلا وجود خارجی ندارد و یک گرمخانه هم اسکلت ساختمان آن زده شده و نیمه کاره سال هاست رها شده است.

حال آنکه با توکل به خدا و عزم جهادی ما در عین ناباوری و سنگ اندازی ها! و فشارهای همان هایی که یک تخت هم نتوانستند طی ۱۰ سال برای این جماعت درست کنند، توانستیم ظرف کمتر از ۸ ماه تعداد ۵ هزار ظرفیت در غالب ۹ مرکز تربیتی، آموزشی و درمانی ایجاد و تقدیم شهر تهران کنیم و امروز تمام ۵هزار ظرفیت در خدمت این قشر از جامعه و شهر تهران است تا این عزیزان بتوانند پس از ترک و بازیابی هویتشان با اجرای الگوی تربیتی، آموزشی و درمانی ۹ گام که در دنیا کم سابقه است به آغوش گرم خانواده بازگردند و توسط شهرداری تهران با جدیت تمام، صیانت پس از خروج هم می شوند. نگاه دوره جدید مدیریت شهری از همان ابتدا اجرای الگوی ۹ گام بوده که یکی از این گام‌ها، صیانت پس از خروج است و… اما همان آنهاهایی که با این طرح تربیتی، آموزشی و درمانی در ابتدای دوره مدیریت جدید مخالفت می کردند و مانع از اجرای آن بودند حالا می گویند که باید برای دوران بازپروری کاری انجام داد این در حالی است که صیانت پس از خروج، یکی از گام های موثر در الگوی ۹ گام است که توسط شهرداری تهران اجرا می شود.

تعجب ما از آن است که این کار بزرگ که حضرات می دانند که ایجاد ۵هزار ظرفیت در تهران و نگهداری ۵هزار معتاد متجاهر که نیمی از آنها را منع پذیرشی های ادوار گذشته (عفونی ها، ایدز، هپاتیت، زخم باز، زنان، کودکان، کهنسالان، معلولین، اعصاب و روان و… ) تشکیل می دهند کاری عظیم و بی سابقه است، بازهم برایشان باور کردنی نیست و هراس دارند کلمه ۵هزار ظرفیت را بیان کنند و با کمال بی عدالتی می گویند شهرداری تهران ظرفیت کمتری ایجاد کرده است و…..

این کار عظیم برای شهروندان عزیز تهرانی و التیام گوشه ای از دردهای جامعه و مردم صورت گرفته و موجب افتخار خدمتگزاران است، اما روسیاهی مانده برای آنهایی که نه مردم برایشان مهم بودند نه درد اجتماع و نه آسیب دیدگان اجتماعی. ولی ما می رویم به سمت کارهای نشدنی تا بشود، حتی اگر جاه طلبان و برخی سیاسیون نگذارند.